به گزارش مشرق، بعد از بازی برابر ازبکستان، نگرانی های زیادی نسبت به عملکرد ملی پوشان به وجود آمد. وقتی بازی دو بر صفر جلو را با تساوی ۲ بر ۲ عوض می کنی، یعنی یک جای کار می لنگد اما اطرافیان تیم رفتاری داشتند که جای تعجب دارد.
ابتدا امیر قلعه نویی از بی تفاوتی بازیکنان در نیمه دوم و راه رفتن گفت اما اشاره ای به این نداشت که سرمربی تیمی است که چنین رفتاری در آن صورت گرفته. اگر بازیکنان اهمال کرده اند، نقش سرمربی تیم در این اتفاقات چیست؟ در واقع، این یعنی گرفتن پیکان انتقادات به سوی بازیکنان! اتفاقی عجیب و کم سابقه که سرمربی اینگونه از زیر بار مسئولیت، شانه خالی کند.
در ادامه نیز مدیر تیم ملی با سخنانی نامربوط، برای منتقدان تیم دعا کرد اما گویا فراموش کرده که با نمایش اخیر تیم ملی، بایستی بیشتر وقتشان را برای دعا کردن برای مسابقات در قطر بگذارند. این دیدار و آنالیز آن نشان می دهد که در فاصله کم تا جام ملت های آسیا در دوحه، بایستی نگران تیم بود؛ نه آن که با مقصر دانستن دیگری یا دیگران، واقعیت ها را ندید. در این صورت، تیم ملی است که نیاز به دعا کردن دارد!
